woensdag 10 oktober 2012

Duquesne whistle





Treinen spelen in Dylans werk een belangrijke rol: in maar liefst 35 songs en één albumtitel komt het woord "trein" voor. 

Op zijn allereerste album uit 1962 staat het nummer Freight train blues, geschreven door John Lair. De hoofdpersoon vertelt hoe het geluid van de stoomfluit van de goederentrein een onuitwisbare indruk op hem heeft gemaakt. In een interview zei Lair hierover:
"I just remembered down here in the mountains where I come from that a freight train whistle at night is an awfully lonesome sound. In a quiet country where you don't hear many sounds, if you've ever heard a few trains go through these mountain passes, you never forget them."
In Freight train blues maakt het de hoofdpersoon rusteloos en voelt hij tot in zijn "rambling shoes" het onweerstaanbare verlangen om weg te gaan

And when the whistle blows I gotta go baby, don't you knowWell, it looks like I'm never gonna lose the freight train blues.

Het geluid bezorgt hem een geluksgevoel:
        

Well, the only thing that makes me laugh again
I
s a southbound whistle on a southbound train

In dit nummer lijkt de trein nog een hoopvol symbool te zijn voor een plaats waar het beter is. 


Ook op Tempest komt een trein voorbij, namelijk in Duquesne Whistle. De titel verwijst naar Duquesne, een oude benaming voor de spoorlijn tussen New York en Pittsburgh, Pennsylvania. De overeenkomst met Freight train blues is opvallend groot, ook in vergelijking met andere nummers waarin treinen voorbijkomen. Het doordringende geluid van de stoomfluit roept in beide nummers heftige gevoelens op, maar die zijn tegengesteld. In Duquesne Whistle overheerst het besef dat het leven bijna afloopt en kondigt de stoomfluit het laatste station aan. Een paar losse citaten:

"it's gonna sweep my world away"
"it's on a final run"
"she ain't gonna blow no more"
"it's gonna kill me dead"
Toch verliest Dylan zich niet in enkel sombere overpeinzingen. Hij lijkt zich te schikken in het onvermijdelijke en er gloort zelfs hoop in de slotregels als hij suggereert dat de trein hem zal brengen in het land van zijn jeugd:

The lights of my native land are glowing      
wondered if that old oak tree's still standing                             
That old oak tree, the one we used to climb                             
Listen to that Duquesne whistle blowing                                 
Blowing like she's blowing right on time

Er zit zestig jaar tussen, maar het geluid van de stoomfluit blijft klinken. Daar kan niemand omheen. 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten